Iu bashkova gjimnazit “Leonik Tomeo” diku në shtator të vitit 2004 pas një tentative të pasuksesshme për tu regjistruar në teknikumin ekonomik të Tiranës. Shkak për këtë aventurë të pasuksesshme dhe të dhimbshme u bë im atë. Ai ngulmoi se duhet të studioja ekonomi, pasi kjo sipas tij do të ishte njëlloj garancie për punësim në jetë. Por unë nuk isha mirë me numrat. Vija nga një shkollë rurale ku mbizotëronte rrëmuja dhe preokupimi kryesor i mësuesve ishte disiplina në ambientet e shkollës. Megjithëse atëherë nuk pata asnjëlloj dëshire për të studiuar ekonomi, më vonë pas adoleshencës zhvillova një pasion të heshtur për politikën ekonomike, duke u bërë një lexues i dhënë pas Fridrik Hajek, ekonomistit liberal të shkollës së Vjenës. Gjithsesi, regjistrimi në shkollën e mesme “Leonik Tomeo” ishte njëfar fillimi i ri. Vjeshta qe e ngrohtë atë vit, teksa rreshtoheshim për tu futur në klasë, dielli lëshonte rreze verbuese, por pasiguria për të ardhmen sikur ma ftohte trupin deri në k
In May, I traveled to Prishtina, where the International Literature Festival “Polip” was being held. In the evening, I found myself in a slightly hippie environment, under the smoke of tobacco, the smell of Peja beer and energetic conversations between the writers and the audience, before we lined up in the small and dark stairwell of the Oda Theatre to listen to some short literary readings. The evening opened with a recital of lyric verse in Serbian and continued with pleasant readings in German, Croatian, Albanian and English by different authors from the region and the rest of Europe. Then came two excerpts from “The Flowers of Srebrenica” by Aidan Hehir and David Frankum. The excerpts’ descriptions of shells falling in Sarajevo’s streets and mass graves being opened around Srebrenica were so dramatic and heavy that they felt more like scenes from a movie. “The Flowers of Srebrenica,” published this June, is not an ordinary book about inhumane crimes that occured in Bosnia. Hehir,